Rahmetli babam derdi ki yaşa ki neler göresin. Haklıymış yaşadıkça yaşlandıkça hayal bile edemeyeceğimiz her şey gerçek olarak karşımıza çıkıyor. Hayat sürprizlerle dolu yatarken farklı uyanınca da daha farklı bir dünyayı görmek hiç şaşırtıcı gelmiyor.
Altmış dört yıllık yaşamım boyunca yüzlerce flim izledim özellikle yaşadığımız bu günleri anlatan filimleri hastalıklar salgınlar saldırılar ülkelerin birbirlerine karşı acımasızca katliamları çaresizlikler çaresizlikleri fırsata çevirenler. Her flim sonunda bunun bir filim olduğunu böyle şeylerinse olmayacağını insanların bu kadar zalim ve bu kadar aptalca bir yaşama asla müsaade etmeyecek karar vicdanlı insanların neslinin bitmeyeceğine inandım.
Ama bir salgın dünyamıza hakim oldu ister pandemi diye niteleyin isterseniz saldırı isterseniz katliam istersinizde yazılan ve çizilen senaryoların hepsine inanın beni bunların hiç biri ilgilendirmiyor. Beni ülkemin bu ortamdaki tavrı ilgilendiriyor.
Ülkem yokluk ve yoksulluk içinde kıtlık günlerini karatma gecelerini silahsız kazandığı savaşları ve bunların arkasındaki en büyük güç olan devlet adamlarının gücü ve aklı sayesinde sağ salim son yirmi yıla ulaşmış ama son yirmi yılda ülkemin devlet adamlığı yerle yeksan olmuş yüz sene sonrasını gören devlet adamlarından iki saat sonrasını göremeyen devlet adamlarının ülkemin yöneticileri olarakda görmek ben ve benim gibi seksen milyon vatandaşıma nasip oldu.
Ama asıl sorun bize cahil nesil lazım okuma yazma oranı yükseldikçe bizim partinin oyu düşüyor diyen politikacılarla yaşamak ülkemin cumhuriyetle birlikte temel taşı olan eğitimin temeline dinamit koyan sadece diplomalı cahillerin ülkemdeki yaşanan olaylar karşısındaki tutumlarını görmek hele ki on nisan akşamı yaşananlar krizin sorumlusunu aklayıp suçu üstlenen suçu üstlenenin gücünü partisi içindeki bir gruba gösterme gayreti bu gayretine tepki değil alkışla destek veren halkımı gördükçe diyorum ki biz nereye gidiyoruz size soruyorum biz nereye gidiyoruz..
