Sabahattin Ali´nin şiiri, Ali Kocatepe bestesi ve Nükhet Duru´nun unutulmaz yorumuydu: Melankoli. Nükhet Duru´dan başka kimse ruhumuza üflercesine böyle söyleyemezdi zaten bu şarkıyı. Sabahattin Ali 1932´de Konya Hapishanesi´nde yazar bu şiiri ve deli gibi âşık olduğu Ayşe Sıtkı isimli kadına ithaf eder. ?´Beni en güzel günümde, Sebepsiz bir keder alır, Bütün ömrümün beynimde, Acı bir tortusu kalır. Anlayamam kederimi, Bir ateş yakar tenimi, İçim dar bulur yerini, Gönlüm dağlarda dolanır.´´ Bu şiiri severek okur, Nükhet Duru´yu da severek dinlerdik değil mi? Şiirin son dizesinde ´´İçim dar bulur yerini, gönlüm dağlarda dolanır´´ derken gerçekten benim içim her daim dar bulur yerini, sığmaz içim içine, çözümü dağlarda bulur gönlüm, gönlüm dağlarda dolanır. Gönlüm dağlarda dolanırken o dağların bana yadigarı Şehriyar´ı hatırlarım. Ve O´nun bana nadiren kızdığı o anı anımsarım. Kapkara bir hançerin simsiyah uçları gibi o keskin keskin, o çakmak çakmak gözleri ile bana hiddetle söylendiği o anı anımsarım: O an Celâlâbâd´da, zemheri aylarının o dondurucu soğuğunda, o yüksek rakımda, uzaklarda Hindukuş dağları bir gelin elbisesi gibi o kar örtüsüyle bembeyaz giyinmişken Şehriyar´ın bana hiddetle, kızgın kızgın, parmağını göstere göstere ve ilk defa adeta beni azarladığı o anı anımsarım: ?´Anlamadın mı hâlâ´´ demişti bana, ?´boşa mı gitti emeklerim´´ demişti bana, ?´yıllardır anlatıyorum sana´´ demişti bana? ?´Ne bu yüzünün hali´´ demişti bana. ?´Sanki´´ demişti ?´sanki yüzünde hüzün neşidelerinin gizli çığlıkları var´´ demişti bana? Sonra sesini daha da artırarak ve tana tane parmağını gözüme sokarcasına verip veriştirmişti bana...
