Dün şöyle bir habere rast geldim: Adalet Sarayı'nda ‘sahte avukat' şoku! Kartal’daki Anadolu Adliyesi’ne avukat gibi girip, cübbeyle dolaşan ve ‘bu dava benim için çerez’ dediği kadını 100 bin lira dolandıran ‘sahte kadın avukat’ hakkında “nitelikli dolandırıcılık” suçundan 10 yıla kadar hapis istemiyle dava açıldı. Dolandırılan mağdur kadın ise, “Sürekli cübbeyle dolaşıyordu, çantasında dosyaları vardı. Bu şekilde güvenimi kazandı. Adaletin yerini bulacağına inanıyorum” dedi... Aslına bakarsanız hiç de şaşırmadım. Ya siz şaşırdınız mı ya da bu tip haberleri okurken artık şaşırabiliyor musunuz ? Babasından öğrendiğini ifade ederek ameliyata giren cerrahı mı, doktorluk yapanı mı ararsınız, diş doktoru olarak çalışanı mı, yıllarca öğretmenlik yapanı mı? Ehil olmadığı halde hayati önem taşıyan meslekleri icra eden yurdum insanı… Bu insanlar nasıl bu kadar rahat hareket edebiliyor ? Bunları denetleyen yok mu? Adliye sarayında biz kendimizle ilgili verilere ulaşamazken nasıl oluyor da bu insanlar buralarda palazlanabiliyor? Bizim güvenliğimiz ruhsal durumumuz Nasıl korunacak ya da nasıl korunmalı ? İnsanlar evlerinden çıkamaz hale geldi desek abartmış olur muyuz? Kime güveneceğiz ? Nasıl bilinçleneceğiz? Buradan yetkililere sesleniyorum bu gidişe nasıl bir yön verilmeli ? Yediğimiz içtiğimiz gittiğimiz geldiğimiz aldığımız her hizmet eksik hileli… Bunun suçu hep bizde mi? Kimler daha iyi yaşamamız için ne zaman birşeyler yapacak? Yapılmıyor demiyorum ama yetmiyor… Acilen hayatımızın her alanında radikal kararlar alınmalı aksi takdirde toplumsal bir çöküşe geçeceğiz.. Bu güzel yurdumuzu daha mutlu, huzurlu, güvenli yaşanılası hale getirmek için toplumun her kademesinden başlayarak seferberlik ilan edilmesi gerekiyor diye düşünüyorum… Umudu yitirmeden, aklıma Cahit Sıtkı TARANCI’nın Memleket İsterim şiiri gelmişken…
Memleket isterim
Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun;
Kuşların çiçeklerin diyarı olsun.
Memleket isterim
Ne başta dert, ne gönülde hasret olsun;
Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.
Memleket isterim
Ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun;
Kış günü herkesin evi barkı olsun.
Memleket isterim
Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun;
Olursa bir şikâyet ölümden olsun.
Sevgiyle kalın hoşçakalın…
