"Şu memlekette yaşayıp da yorgun olmamak mümkün mü? Beden yorgunluğu dediğinden ne olacak, iki-üç dinlenmeyle geçer, ama ben aslında vatan yorgunuyum! Ruh yorgunuyum, gönül yorgunuyum, hayat yorgunuyum; öğrenmek, bilmek, anlamak, anlamamış gibi yapmak, düşünmek, hissetmek, tanımak, tanık olmak, katlanmak, anlayış göstermek, görmezden gelmek, üzerinde durmamak, idare etmek, üzülmemiş görünmek, alışmak, alışamamak, sabretmek, katlanmak, beklemek yorgunuyum. Tam da artık bu memlekette hiçbir şey şaşırtamaz beni sanırken, her seferinde yeniden şaşırmak yorgunuyum.." Platon´un söylediği gibi şiir insanlar üzerindeki etkisi bakımından tehlikelidir. Şairler ise daha bir tehlikelidir. Bu anlamda Platon´un yaklaşımı çerçevesinde şiir ve şair ideolojik olarak ?muhalif? bir konumdadır. Muhalif olmayan şiir, şiir değil, şair de şair değildir. Tabii ki muhalif olmayan ´´aydın´´ da aydın değildir. Bu nedenle muktedirler şiirleri, şairleri ve aydınları sevmezler. Ellerine geçirdi mi diri diri derilerini yüzerler (Seyyid Nesimî), diri diri yakarlar (Giordano Bruno), olmadı hapsederler, ülkeden sürerler (Nâzım Hikmet), olmadı öldürürler (Sabahattin Ali), daha olmadı topluca diri diri yakarlar (Sivas Katliamı). Bu örnekleri çoğaltmak mümkündür. Bu bütün dünyada her zaman böyledir. Mungan´ın şu sözleri ise şiiri ve şairi ideolojik olarak ?muhalif? bir konumda gören Platon´u haklı çıkarır: ´´Yozgat 1915 öncesi 70 evde piyano olan bir yerdi, şimdiyse milletvekili olarak Bekir Bozdağ çıkıyor.´´ ?´Türkiye´de her şey olabilirsiniz, ama asla rezil olamazsınız." "Türkiye´nin resmi dini iki yüzlülüktür." Ve ben kendim için bu gidişle artık Mungan´ın bahsettiği o dört kişiyi de bulamayacağımdan korkuyorum!... Ayyyy! Ama ben şairi değil ki, şiirini anlatacaktım.... ?´Yağmur herkese yağar, ama bazısının içine işler!´´ Bu kadar güzel olmak zorunda mıydı bu dizeler? Herkes ve Birkaç Kişi Yağmur herkese yağar Güneş ısıtır herkesi Mevsimler herkes içindir Yalnız çığ altında kalan Sele kapılan her zaman bir kaç kişi Herkes içindir aşk da ayrılık da Yalnızca bir kaç kişi ölür acıdan Eskiden ölümle tartılırdı ayrılık Kiminin hayatı yalnızca unutkanlıktan Her şey, herkes için değildir oysa Kimi hiç birşey öğrenmez karanlıktan Yalnızlığı kullanmayı bilmez kimi Kimi ayrılamaz karanlıktan Yağmur herkese yağar Ama çok az insan tutar yağmurun ellerini Onca şarkı onca film onca roman Ama sevmeye yetmez herkesin kalbi Çığ altında kalan sele kapılan Aşktan ve acıdan ölen Bir kaç kişi dünyayı başka bir yer yapmaya yeter Aslında onların hikayesidir anlatılan Diğerleri dinler, seyreder, geçer gider Geçer gider herkes Hikayelerdir geriye kalan Murathan Mungan
