Önceki gün 13 yaşındaki genç kız kendini doğalgaz borusuna asarak yaşamına son verdi. Bu ne üzücü bir olaydır. Hayatının daha baharında, önünde çok uzun bir ömür varken, kendi yaşamına kıymak, sevenlerini ailesini yasa boğmamın mantığını anlamakta çok zorlanıyorum. Ülke olarak büyük travmalar yaşıyoruz. İnsanlar dertlerini bir birine anlatmaktan korkar oldu. Gerçi anlatsada dinleyen kim... Özellikle gençler hayatın zorlukları karşısında eziliyorlar. İçlerine kapanık bir toplum yetişiyor. Dostluklar, arkadaşlıklar hep yalancıktan olmuş durumda. Herkes herkesin açığını arar hale geldi. Kimse sırrını, dertlerini paylaşmak istemiyor. Anne ve babalar çocuklarını yeterince dinleyip anlamaya çalışıyorlar mı? Özellikle yetişme çağındaki gençlerimizin hatalarını kabullene bilmeyimi tercih ediyorlar yoksa (böyle birşey nasıl yaparsın. Bunu senden asla beklemezdim. Sen bizim evladımız değilsin, hakkımızı helal etmiyoruz) gibisinden cümlelerle karşı tarafın psikolojisini içinden çıkılmaz bir hale mi dönüştürüyorlar. Acaba genç kızımızın ne derdi vardı da intihar etmeyi son çare olarak buldu. Derdi ne olursa olsun, o yaştaki bir gencin bunu ailesiyle paylaşarak üstesinden gelmesi gerekiyordu. Ama ailesi baskısı, korkusu insanlara akla mantığa sığmayacak işler yaptırıyor. Sonuçta yine üzülen aileler, akrabalar sevenleri oluyor. Lütfen çocuklarımızı biran daha anlamaya gayret gösterelim. Onların hatalarını yüzlerine vurmadan hoşgörü ile karşılayalım. Yoksa yine bizim canımız yanacak.
