Gazeteci olunmaz, gazeteci doğulur sözünü bu meslekte uğraşan çoğu insandan duymakmümkündür. Gazetecilik bir yaşam şeklidir. Gazetecinin yandaşı gazetecinin muhalifi olmaz. Gazi Kustafa Kemal´in söylemiyle basın halkın müşterek sesidir. Gazeteci olaylara objektif açıdan baktığı sürece gazetecidir. Gazetecinin namusu gazetecinin kalemidir. Gazeteci ülkesindeki dürüstlüğün önderi olmalıdır gazetecinin silahıda onuruda kalemidir. Gazeteci ne zamanki elindeki bu paha biçilmez silahı ile kendi yaşamına yön verirse gazeteci olmaktan uşak olmaya terfi eder. Ne yazıkkı basın mesleği ve gazetecilik geçmiş dönemlere nazaran her geçeng ün kötüye gitmektedir. Kalemini satanların sayısı her geçen gün artmaktadır. Ülkemin gazeteciliği kimin kime daha yakın kiminse kimin yanlışlarını okuyucusuna doğru gibi okutarak halkını kutuplara bölen usta provakatör algısı Türk toplumunda gazetecilerin inandırıcılığının kaybolmasına neden olmakta ve en acısı da ülkemde gazete okuyan kişilerin azalmasına neden olmakta. Sebebini sorduğumuzda görsel basının yazılı basın karşısında daha fazla rağbet gördüğü savıyla karşılaşıyoruz. Benim çocukluğum gazete satmakla geçti. Kayseri´nin toplam nüfusunun yüz bin olduğu yıllarda biz gazete satıcıları gazete yetiştiremezdik. Kayseri´de gazete almayan esnaf yok gibiydi şu an gazete aboneliği ön planda ama tezgahın üstündeki gazete okumanın ötesinde gazete güçlü olan cemaatin referansı gibi durmakta .Oysaki gazeteci haberi haber yaparken evrensel ilke köpeğin insanı ısırması değil insanın köpeği ısırması haberin birinci önceliği idi. Benim babam ekmek parası bulamadığı günlerin gazetecisi idi ama cebinde mutlaka gazete ile gelirdi. Gazete benim ailemin olmazsa olmazı idi bu kültürle büyüdük belki ben çocuklarıma bu kültürü aşılayamadım ama bana bu kültürü veren babama hep minnettar kaldım. Elimden geldiğince objektif şekilde çevremden gördüğüm olaylar hakkında köşe yazısı yazmaya çalışıyorum. Hiçbir zaman yanlı ve taraflı bir bakış açısıyla olaylara bakmadım ve bakmayacağım.
