Her sevdanın yeri zamanı geldi mi insanın duygulanmaması mümkün mü? Akşam Ayten Alpman´ın memleketim şarkısını izledim bir sosyal medyanın sitesinde. Ellerinde Türk bayrakları olan gençleri arkalarında kocaman atanın posteri onun yanında kocaman ay yıldızlı bayrağımız ve gençleri onurla gururla izleyen aileler. Sonra 10. yıl marşını izledim kurtuluş savaşı videolarıyla kağnılar cephede askerler sefalet içinde üretilen silahlar mermiler ardından İzmir marşını mehterandan dinledim. Hem de birlikte söyledim onurla gururla yine ardından dağ başını duman almış marşı. Ülkeme oldum olası sevdalıyım bu gün sevdanın yanında ülkem için endişelerimi dışa vurdum. Sanki bu ülke için ölünecekse ölmenin ne kıymeti olur ki ülkeyi esaretten kurtaran binlerce Mustafa Kemal´in yanında hanı derya bazıları sevdanın karşısında hayatın ne önemi var diye acaba niye bu kadar duygulandım bilemiyorum ama duygularımın tek sebebi belki de ülkem adına duyduğum endişelerimim hiç bir şeyin iyiye gitmediği ülkem Osmanlının son zamanlarını yaşıyoruz sanki bütün vatanperverler susturulmuş ülke yağmalanıyor ülke elimizden kayıyor birileri kurtuluş savaşı kahramanlarından cumhuriyetten Türklerden intikam alıyor sanki oysaki ne cumhuriyet nede cumhuriyetin kurucuları bu ülkenin kötülüğü için hiç ama hiç bir eylemin içinde bulunmadılar. Sosyal medyada geçenlerde 1937 yılında yayınlanan bir Fransız dergisinin kapağında dünyanın aydınlığa açılan kapısı Türkiye diye Türk kadınları kapak resmi yapmıştı. Bugün mü geleceğinin nereye gittiğini göremeyen bir nesil bazıları da diyorki çok kafayı takıyorsun ülkeyi sen mi kurtaracaksın boş ver boş versem mi diyorum diyemiyorum. Hep rahmetli babam gelir gözlerimin önüne bir Türk sporcusu şeref kürsüsüne çıksa yada bir Türk takımı başarı alsa istiklal marşı okunmağa başlarsa eğer alkol almamışsa oturduğu yerde toplanır buğulu gözlerle izlerdi. Eğerki şarhoşsa bir yandan istiklal marşımıza eşlik eder diğer yandan göz yaşlarına boğulurdu sizce benim duygusallığımın sebebi bu olabilir mi?
